2021-07-21 22:10:00
Мірны пратэст ці ўзброены супраціў?
Ксёндз Барок падняў досыць няпростую тэму ў сваім чарговым відэа. Тэму, якая выклікае шмат спрэчак. На думку айца Вячаслава, існуе імавернасць, што цяперашняе становішча спраў з мірнымі пратэстамі не дапаможа развязку праблемы з АГЛ і яго світай-хунтай. Ксёндз задае сабе пытанне, ці ёсць сэнс звяртацца да сілавых метадаў, прыводзячы ў прыклад вытрымкі з Кампендыя Сацыяльнага Вучэння Касцёла, у якіх ёсць абгрунтаванні супраціву ўладам шляхам ужывання сілы.
Упершыню дазволім сабе не тое каб не пагадзіцца...хутчэй выказаць свой пункт погляду, які не зусім супадае з думкай айца Вячаслава. Згадваючы падпадзел "палітычная ўлада", айцец Вячаслаў піша, што Кампедый дазваляе сілавое змаганне пры адсутнасці іншых магчымасцяў для адбудовы праўды:
П
адкрэслю, гэта не нейкае эксклюзіўнае вучэнне, якое ўзгадваецца толькі ў незразумелай кнізе Кампендый Сацыяльнага Вучэння Касцёла, але ж яно ёсць і ў найбольш папулярнай кнізе - Катэхізіс Каталіцкага Касцёла, якая простай мовай тлумачыць асноўныя палажэнні хрысціянскага навучання, што абавязвае кожнага католіка, без выключэння. ККК п. 2243 і КСВК п.401 паўтарае:
«Узброенае супраціўленне прыгнёту
з боку палітычнай улады апраўдана толькі пры наяўнасці ўсіх
наступных умоў:
1) у выпадку яўнага, сур’ёзнага і працяглага
парушэння асноўных правоў;
2) калі вычарпаны ўсе іншыя
магчымасці;
3) калі такое супраціўленне не выкліча яшчэ
большых непарадкаў;
4) калі ёсць абгрунтаваная надзея на
поспех;
5) калі нельга прадбачыць лепшых рацыянальных
вырашэнняў»
Безумоўна, узброенная барацьба гэта, згодна з думкай папы Паўлы VI, апошні сродак, каб пакласці канец „яўнай і працяглай тыраніі, якая парушае асноўныя правы асобы і прыносіць сур’ёзную шкоду агульнаму дабру пэўнай краіны". (Populorum progressio,31). Ці надышоў час беларусам задумацца пра такі варыянт барацьбы з беззаконнем і насіллем - пакуль гэта пытанне адкрытае.
Але далей там ёсць вельмі важныя радкі:
«Зварот да насілля ў сённяшнія часы выклікае сур’ёзную пагрозу. Таму варта адзначыць, што шлях пасіўнага супраціўлення «больш адпавядае
маральным прынцыпам і абяцае не меншы поспех».
Радкі гэтыя прапісаны ў інструкцыі пра хрысціянскую свабоду і выратаванне, яны напамінаюць нам пра тое, што рэпрэсіі, катаванні, тэрарыстычныя метады не могуць ужывацца ні канстытуцыйнаю ўладай ні групамі паўстанцаў падчас дэманстрацый.
(
Non si può mai ammettere, né da parte del potere costituito, né da parte di gruppi di insorti, il ricorso a mezzi criminali come le rappresaglie perpetrate ai danni delle popolazioni, la tortura, i metodi del terrorismo e della provocazione calcolata per causare la morte di uomini nel corso di manifestazioni popolari. Sono egualmente inammissibili le odiose campagne di calunnie, capaci di distruggere psichicamente o moralmente una persona).
Ці можам мы на 100% гарантаваць, што сілавое супрацьстаянне не пяройдзе ва ўзаемныя здзекаванні, выкліканыя пачуццём помсты? Ці зможам мы з'яднаць пасля гэтага беларусаў, якія ўстаўшы на сілавы шлях няўхільна пойдуць па шляху «вока за вока» ? Усе гэтыя пытанні выклікаюць у нас шчырае замяшанне.
Менавіта таму мы выступаем на боку ўсеагульнага з'яднання для непрыняцця дзеянняў лукашыстаў. На наш сціплы пагляд, пакуль што менавіта адзіная пазіцыя маральнай перавагі і непрыняцця гэтых зверстваў, адзіная пазіцыя безумоўнай падтрымкі адзін аднаго дапаможа пераканаць хунту і падарваць закладзеныя ў іх галовы фальшывыя аўтарытэты.
Мы не адмаўляем, што супрацьстаянне сапраўды можа выліцца ў сілаву барацьбу, аднак, пакуль што верым, што менавіта пагарда і непрыманне ў сукупнасці з безумоўнай падтрымкай адзін аднаго дапаможа нам прымусіць пакаяцца нават самых заўзятых злыдняў.
Гэта дапаможа ачуцца тым, каму вочы засцілаюць чырвона-зялёныя палатніны.
У гэтых умовах менавіта Касцёл разам з іншымі Цэрквамі мог бы дапамагчы згуртаваць беларусаў. Менавіта пра гэта мы ўчора пісалі.
200 views19:10
К
