КАРБАЛЕВІЧ

2022-02-08 17:01:22 Што стаіць за скандалам вакол адпраўкі беларускіх вайскоўцаў у Сырыю?
08 люты 2022, 15:17
Валер Карбалевіч

У канцы дня 7 лютага расейскае дзяржаўнае агенцтва «РИА Новости» паведаміла, што прэм’ер Расеі Міхаіл Мішусьцін даручыў Міністэрству абароны і Міністэрству замежных спраў РФ правесьці перамовы і падпісаць зь Беларусьсю пагадненьне аб накіраваньні беларускіх вайскоўцаў у Сырыю. Больш за тое, распараджэньне Мішусьціна апублікавалі на афіцыйным расейскім інтэрнэт-партале прававой інфармацыі. Там, дарэчы адзначаецца, што праект дакумэнту папярэдне прапрацаваны зь Беларусьсю.

З раніцы 8 лютага Лукашэнка пасьпяшаўся зьняпраўдзіць гэтую інфармацыю: «Учора чарговы фэйк, што нібыта расейскі ўрад прыняў рашэньне ці ледзь не паслаць нашых вайскоўцаў у Сырыю. Для мяне гэта было навіной. Вы разумееце, што паводле цяперашніх законаў гэта немагчыма без прэзыдэнта. Але я нікога туды не пасылаў».

Дзіўна, што фэйкам Лукашэнка назваў не інфармацыю пра папярэдняе ўзгадненьне зь Беларусьсю гэтага рашэньня, а сам афіцыйны дакумэнт ураду РФ. Што сьведчыць пра ягоны эмацыйны стан.

У любым выпадку гэта першая канфліктная сытуацыя паміж Менскам і Масквою за апошнія тры месяцы, якая выйшла ў публічную плашчыню. Апошні раз гэта было ў лістападзе мінулага году, калі Пуцін заклікаў Лукашэнку «да дыялёгу паміж уладамі і апазыцыяй».

Чаму Лукашэнка абурыўся гэтым інцыдэнтам? Бо ён закрануў вельмі балючую для беларускага грамадзтва тэму ўдзелу беларусаў у ваенных канфліктах далёка за межамі краіны.

Справа ў тым, што пасьля распаду СССР у беларускім грамадзтве зьявіўся моцны «афганскі сындром». Каля 30 тысяч беларусаў удзельнічала ў вайне ў Афганістане. За дзевяць ваенных гадоў Беларусь страціла там больш за 770 чалавек. Тая вайна яшчэ ў савецкія часы была фактычна афіцыйна прызнаная палітычнай памылкай. У пачатку 1990-х гадоў у беларускім грамадзтве і палітычнай клясе зьявіўся кансэнсус наконт таго, што ніколі больш беларусы не павінны ваяваць за межамі Беларусі, тым больш з мала зразумелымі мэтамі, далёкімі ад нацыянальных інтарэсаў Беларусі.

А вось апошнім часам Лукашэнка парушыў гэты кансэнсус. Толькі што беларускі вайсковы кантынгент быў задзейнічаны ў апэрацыі ў Казахстане. Мінулым тыднем у інтэрвію Ўладзіміру Салаўёву Лукашэнка паабяцаў, што Беларусь уступіць у вайну супраць Украіны, калі пачнецца канфлікт на Данбасе. І вось Сырыя. Няхай нават гаворка ідзе пра міратворчую місію.

Пасьля жніўня 2020 году Лукашэнка перастаў гуляць у папулізм. То бок яму цяпер па вялікім рахунку ўсё роўна, што пра яго думае народ. Галоўнае, каб баяліся. Пад беларускім грамадзтвам ён цяпер разумее толькі сваіх прыхільнікаў.

Аднак праблема ў тым, што ўдзел Беларусі ў чужых войнах непапулярны і ў асяродзьдзі прыхільнікаў Лукашэнкі. Невыпадкова, пасьля ягонага выступу з пасланьнем, першым пытаньнем стала пытаньне жанчыны з Магілёва аб тым, ці давядзецца ёй пасылаць сваіх сыноў на вайну.

Тым больш што інфармацыя пра адпраўку беларускіх вайскоўцаў у Сырыю выглядае вельмі абразьлівай. Высьветлілася, што гэтае пытаньне вырашае ўрад Расеі. Ён дае даручэньне, якое павінна выконваць кіраўніцтва Беларусі. Што застаецца ад беларускага сувэрэнітэту? І ці зьяўляецца Лукашэнка ўсё яшчэ кіраўніком Беларусі?

Варта заўважыць, як Лукашэнка апраўдваўся за адпраўку беларускага вайсковага кантынгенту ў Казахстан. Сам прыехаў у аэрапорт сустракаць іх па вяртаньні і некалькі разоў пра гэта згадваў.

Думаю, вельмі неспрыяльнае ўражаньне на беларусаў зрабіла інфармацыя аб магчымым удзеле Беларусі ў вайне з Украінай. Тым больш што гэтаму спадарожнічала вельмі няўклюднае прапагандысцкае абгрунтаваньне. Маўляў, Украіна хоча пачаць вайну зь Беларусьсю (!?).

Ва ўсёй гэтай гісторыі з прыбыцьцём расейскіх войскаў на беларускую тэрыторыю, на тле інфармацыі пра магчымасьць вайны з Украінай Лукашэнка выглядаў, як марыянэтка Расеі, як закамуфляваны прэсавы сакратар Пуціна. Ён гэта адчувае, але ня ў стане выскачыць з той каляіны, у якую трапіў, упісаўшыся ў геапалітычны канфлікт Расеі з Захадам. Адкрыць / каментаваць

2022-02-02 23:03:55 Дзеля палітычнага выжываньня рэпутацыяй можна ахвяраваць
Ня менш важнае пытаньне — чаму Лукашэнка пагаджаецца на такое ўяўленьне пра сябе як пра марыянэтку Расеі і нават сваімі дзеяньнямі толькі пацьвярджае яго?

Так, ён пэрыядычна гаворыць пра непарушнасьць сувэрэнітэту, абвяшчае сябе яго абаронцам, спрачаецца зь Зянонам Пазьняком наконт акупацыі, нават заяўляе пра важнасьць беларускай мовы і інш. Але гэта можа неяк узьдзейнічаць толькі на ягоных прыхільнікаў.

Аднак замежная аўдыторыя на гэта слаба рэагуе. Бо развагі пра важнасьць беларускай мовы на тле прыбыцьця ў краіну расейскіх войскаў у вялікай колькасьці на нейкія пазаплянавыя, тэрмінова прыдуманыя, сакрэтныя вучэньні маюць мала сэнсу.

Падаецца, адказ на пытаньне, чаму Лукашэнка на мяжы прыніжэньня пагаджаецца дэманстраваць ляяльнасьць Маскве, палягае ў наступным. Мусіць, цяпер для яго ёсьць важнейшыя рэчы, чым рэпутацыя.

А што можа быць важнейшае? Палітычнае выжываньне.

Можна меркаваць, што становішча яго больш хісткае, чым гэта выглядае звонку. Або, ва ўсялякім разе, сам Лукашэнка яго так адчувае. Таму расейская падпорка становіцца ключавым элемэнтам самазахаваньня існага рэжыму.

А каб гэтая падпорка існавала, трэба дэманстраваць ня проста ляяльнасьць, а патрэбнасьць, неабходнасьць для Пуціна такога саюзьніка. І чым большы градус напружанасьці ў стасунках з Захадам, тым больш Крамлю патрэбен менавіта Лукашэнка. Таму Лукашэнка імкнецца бегчы паперадзе паравоза, увесь час троліць суседзяў, стварае міграцыйны крызіс, пастаянна ладзіць мілітарысцкія гульні.

У той жа час гэта помста Захаду, зь якім Менск уступіў у зацяты канфлікт. Чым рэальна можна адказаць на санкцыі? Толькі пагрозай гарачай вайны.

Дзеля ўсяго гэтага рэпутацыяй можна ахвяраваць. І ён гатовы страціць вобраз моцнага і самастойнага палітыка, абы ўтрымацца ва ўладзе. Адкрыць / каментаваць

2022-02-02 23:03:55 Чаму Лукашэнка не баіцца страціць статус самастойнага палітыка?
02 люты 2022, 22:00
Валер Карбалевіч

Захад лічыць Лукашэнку марыянэткай Расеі
Падчас выступу з пасланьнем Аляксандар Лукашэнка чарговым разам прапанаваў Захаду дамаўляцца. Натуральна, гэта ня выклікала ніякай зваротнай рэакцыі. І таму, што ўмовы, вылучаныя ЭЗ і ЗША для пачатку сур’ёзных перамоваў, вядомыя (спыніць рэпрэсіі, пачаць унутраны дыялёг пра выхад з крызісу). І таму, што Лукашэнка зрабіў сваю прапанову ў выглядзе шантажу, пагрозаў, — маўляў, давайце дамаўляцца, а то будзе горш для вас.

Але ёсьць яшчэ адзін чыньнік, які цяпер абцяжарвае магчымасьць нейкага дыялёгу паміж афіцыйным Менскам, з аднаго боку, і Брусэлем і Вашынгтонам — з другога. Справа ў тым, што апошнімі месяцамі ў сьвеце Лукашэнку перасталі ўспрымаць як самастойнага палітыка. 2021 год стаў у гэтым сэнсе пераломным.

Пазыцыю заходніх краін добра адлюстраваў прэм’ер-міністар Польшчы Матэвуш Маравецкі, які днямі заявіў: «Аляксандар Лукашэнка не зьяўляецца незалежным палітыкам. Дэмакратычнага мандату ад грамадзян Беларусі ён ня мае, а ягоная ўлада залежыць ад падтрымкі Масквы. Гэта жахлівая сытуацыя. Каб захаваць сваё прэзыдэнцтва, ён можа быць гатовы падпарадкавацца любому загаду з Расеі».

Раней старшы супрацоўнік Дзярждэпартамэнту ЗША казаў: «Ключавое пытаньне — якія рычагі кантролю яшчэ трымае Лукашэнка і колькі гэтага кантролю ён перадаў Расеі».

Узрастаньне залежнасьці ад Расеі
Прычыны такога ўспрыманьня Лукашэнкі замежнымі суб’ектамі відавочныя. Гэта ўсё большае ўзрастаньне залежнасьці Беларусі ад Расеі.

Падпісаньне 28 саюзных праграм зьнізіла самастойнасьць Беларусі ў правядзеньні эканамічнай палітыкі ў вачах замежных суб’ектаў.

Моцна павялічылася вайсковая прысутнасьць Расеі ў Беларусі. Шмат гадоў Лукашэнка супраціўляўся зьяўленьню тут расейскай вайсковай базы. Цяпер у Беларусі зьявіліся два вучэбна-баявыя цэнтры, якія вельмі нагадваюць базы. Маштабныя вайсковыя вучэньні, заплянаваныя на люты, вялізная колькасьць расейскіх войскаў, якія прыбылі сюды, выклікалі шматлікія меркаваньні, што Масква зьбіраецца выкарыстаць беларускую тэрыторыю дзеля разьвязваньня вайны з Украінай.

Сам Лукашэнка толькі павялічвае такія падазрэньні, выкарыстоўвае ваяўнічую рыторыку ва ўнісон з расейскімі мэдыя, пужае суседзяў вайной.

Моцна памянялася пазыцыя Беларусі адносна Ўкраіны. Менск падтрымаў Маскву ў расейска-ўкраінскім канфлікце, абвясьціў Украіну варожай дзяржавай, ад якой нібыта існуе ваенная пагроза. Важным чыньнікам у гэтым сэнсе стала прызнаньне Крыму расейскім. Праз гэты крок Беларусь апынулася ў адным шэрагу з Абхазіяй, Паўднёвай Асэтыяй, перайшла ў статус марыянэткі РФ у вачах нават лідэраў постсавецкіх дзяржаваў. Лукашэнка рызыкуе канчаткова страціць рэпутацыю незалежнага ад Масквы палітыка ў вачах краін Азіі, Блізкага Ўсходу.

Бо для неэўрапейскіх краін пытаньне легітымнасьці статусу Лукашэнкі як кіраўніка Беларусі, дэмакратычнасьць выбараў не мае вялікага значэньня. Для іх важна тое, што ён рэальна кантралюе дзяржаву. А вось несамастойнасьць, вялікая залежнасьць ад Расеі мае значэньне. Бо калі кіраўнік дзяржавы моцна залежны ад суседа, то дамаўляцца зь ім пра нешта варта зь вялікай асьцярожнасьцю.

Важна адзначыць, што за ўвесь ранейшы час свайго кіраваньня ён стварыў вобраз самалюбнага, амбітнага палітыка, чалавека з норавам. Лукашэнка прэтэндаваў на важную ролю ў міжнароднай палітыцы, увесь час умешваўся ў нейкія падзеі за межамі Беларусі. Ён вельмі баяўся падацца слабым. Шмат разоў уступаў у жорсткі канфлікт з Крамлём.

А вось цяпер усё памянялася. Замежныя суб’екты ўспрымаюць беларускі рэжым як расейскага сатэліта, цалкам залежнага ад Масквы.

Іншая справа, наколькі такое ўяўленьне адпавядае рэчаіснасьці. Пакуль дакладнага адказу на гэтае пытаньне няма. Трэба пачакаць нейкай канфліктнай сытуацыі, каб зразумець ступень залежнасьці Менску ад Масквы. Магчыма, такім тэстам стане пытаньне пра вывад расейскіх войскаў зь Беларусі пасьля заканчэньня вучэньняў. Адкрыць / каментаваць

2022-01-31 12:08:01 Таким образом, возврата к эпохе стабильности, существовавшей до президентских выборов, уже не будет. Период турбулентности – это надолго, на все время существования нынешнего режима. Адкрыць / каментаваць

2022-01-31 12:08:01 Валерий Карбалевич: В какую сторону Лукашенко послал Беларусь
28.01.2022

За четверть века своего правления Лукашенко ежегодно выступал с посланием в парламенте в апреле или мае. В 2020 г. этот алгоритм дал сбой. Тогда он выступил 4 августа накануне президентских выборов. В 2021-м послания не было вообще. Наверное, не знал, что сказать. А в нынешнем послание состоялось 28 января. Сам факт нарушения привычной традиции выступления перед парламентом свидетельствует о вступлении страны в период нестабильности.

Власти стремились сделать нынешнее послание Лукашенко если не историческим, то весьма отметным. Оно прошло во Дворце Республики, в присутствии большого количества людей, а не только депутатов, после полуторалетнего перерыва.

Форма и содержание послания были направлены на то, чтобы доказать, что страна возвращается к нормальной жизни. Вторая важная задача — убедить всех внутренних и зарубежных субъектов в том, что Лукашенко — легитимный президент, полностью контролирующий ситуацию в Беларуси. Однако получилось не очень.

Самим содержанием своего выступления Лукашенко опровергал сам себя. Он утверждал, что «Беларусь уверенно движется вперед», что белорусскую модель берут в пример другие страны.

Однако первая часть послания – это констатация того, что Беларусь находится в ситуации острого внутреннего и внешнего кризиса.

Значительная часть выступления была посвящена событиям 2020 года. Казалось бы, зачем туда возвращаться, больше года прошло. Однако оказывается, что та психологическая травма не зажила, взрыв протеста сидит занозой в сознании и продолжает болеть. Лукашенко отрицает внутренние причины недовольства, утверждая, что только 10% не принимают его политику. Тогда зачем было хвататься за автомат вместе с сыном, чтобы защищаться?

Много говорилось о кризисе в отношениях с соседями, угрозе войны, эскалации противостояния в регионе. Что не свидетельствует о возвращении к нормальной жизни. Концепция Беларуси как донора безопасности полностью разрушена. Внутрибеларусский кризис выплеснулся за границу.

И сам вопрос – «готовы ли беларусы платить за независимость?» – свидетельство того, что 28 лет (он сам назвал такой срок) прошли зря. Если после стольких лет у власти встает вопрос о судьбе независимости, суверенитет под угрозой, то что же было построено за такое долгое время? И каков результат, какова цена такой конструкции?

Поэтому ему приходилось все время оправдываться. Дескать, это не Беларусь – дестабилизатор региональной системы безопасности. Александр Лукашенко говорит, что войны не будет, хотя именно его разговоры о высокой вероятности войны напугали сторонников власти, и женщина, подойдя к микрофону, спросила, пойдут ли ее дети на войну. Или он заявляет, что мы не откажемся от независимости, хотя сейчас на территории Беларуси находится большое количество иностранных войск. Все это звучало не очень убедительно.

Лукашенко неоднократно возвращался к вопросу о санкциях. Хотя он уверял, что мы их не боимся. Он снова опровергал сам себя.

В целом все выступление было проникнуто духом конфронтации. Он обещал стране постоянную борьбу с внутренними и внешними врагами. Не мир, не развитие, а борьба – главный пафос послания.

И еще. Лукашенко заявил, что готов ликвидировать Парк высоких технологий, IT-сектор в целом и значительную часть бизнеса, потому что люди, которые там работают, представляют угрозу для его правления. То есть ради власти он готов уничтожать целые отрасли экономики, причем, самые современные. Это прозвучало так искренне, без всякой маскировки.

Лукашенко признал, что структуры гражданского общества ликвидированы вообще как институт. Они представляют угрозу власти. На их месте будут созданы провластные организации, поддерживающие Лукашенко. Они и будут объявлены гражданским обществом.

Всех оппонентов Лукашенко пригласил вернуться из-за границы, чтобы сесть в тюрьму в Беларуси. Это значит, что никакой амнистии не предполагается, репрессии будут перманентными. Надежды на то, что после референдума власти успокоятся и свернут политический террор, напрасны. Адкрыць / каментаваць

2022-01-26 14:07:20 Чаму Лукашэнка так часта гаворыць пра вайну як нешта непазьбежнае
26 студзень 2022, 13:31
Валер Карбалевіч

Апошнім часам Лукашэнка амаль кожны дзень гаворыць пра вайну. Прычым зь любой нагоды. Нават калі выступае перад навукоўцамі. Адбываецца рутынізацыя самой ідэі вайны, яе магчымасьці.

Гэта вельмі паказальна на тле таго, што Лукашэнка доўгі час выступаў у ролі гаранта стабільнасьці. Апошнія гады, асабліва пасьля Крыму, галоўным мэсыдж грамадзтву быў прыкладна такі: няхай жывём і небагата, затое ў нас мір, парадак, пакой, бясьпека.

2020 год радыкальна паламаў усю ранейшую парадыгму ягонага палітычнага пазыцыянаваньня. Памяняўся ня тое каб характар кіроўнага рэжыму, а хутчэй умовы ягонага панаваньня. Цяпер для яго існаваньня патрэбна пэрманэнтнае становішча надзвычайшчыны.

Таму, хоць, здавалася б, пратэсты задушаныя, усе ворагі пераможаныя, а рэпрэсіі не спыняюцца. Кожны дзень прыходзіць інфармацыя пра новыя арышты, затрыманьні, суды, заканадаўчыя навацыі супраць апанэнтаў.

Такім чынам, пастаянная ўнутраная вайна, сьвядомае нагнятаньне напружанасьці — неабходная ўмова выжываньня рэжыму. Таму ня думаю, што праз пэўны час, напрыклад пасьля рэфэрэндуму, рэпрэсіі спыняцца.

Аднак высьвятляецца, што для бесьперапыннага падвышэньня градусу напружаньня мала барацьбы толькі з унутранымі ворагамі. Мадэль крэпасьці ў аблозе патрабуе вонкавых ворагаў.

Таму цалкам заканамерна, што Беларусь ператварылася ў фактар дэстабілізацыі ня толькі рэгіёну Ўсходняй і Цэнтральнай Эўропы, але і больш шырокага абшару, у чыньнік пагрозы рэгіянальнай бясьпекі.

Адзін за другім правакуюцца міжнародныя крызісы, у цэнтры якіх апынаецца Беларусь. Спачатку была скандальная гісторыя з пасадкай самалёта кампаніі Ryanair у менскім аэрапорце. Потым быў шматмесячны міграцыйны крызіс. Як высьвятляецца, менавіта Лукашэнка быў ініцыятарам уводу войскаў АДКБ у Казахстан. І вось цяпер Беларусь апынулася ў цэнтры ваенна-палітычнага крызісу вакол Украіны.

З выступаў Лукашэнкі апошняга часу вынікае, што цяпер галоўная пагроза Беларусі існуе не ад «страшнага монстра» NATO, а ад Украіны. Цяпер, як высьвятляецца, яна галоўны вораг Беларусі. Нагнятаньне варожасьці супраць паўднёвай суседкі набывае маштаб падрыхтоўкі да рэальнай вайны. Прычым кідаецца ў вочы як абсалютна штучны характар нібыта ўкраінскай пагрозы, так і яўны расейскі палітычны кільватэр, у межах якога дзейнічае Лукашэнка.

Галоўная выснова палягае ў тым, што зьніжэньне градусу напружанасьці — гэта пагроза для рэжыму. Таму ён і кідаецца ва ўсё новыя замежныя авантуры.
Разам з тым можна канстатаваць, што ва ўмовах пагрозы рэальнай вайны свабода рук, калідор магчымасьцяў, поле для манэўру Лукашэнкі рэзка звузіліся. Павялічылася ягоная залежнасьць ад непрадказальнай палітыкі Масквы.

Мяркую, зрабіць з Украіны ворага — задача маларэальная нават у вачах прыхільнікаў Лукашэнкі. Але жах у тым, што Лукашэнка прывучае беларусаў да вайны як да нечага непазьбежнага. Прычым да ўдзелу ў абсалютна чужой вайне, ніяк не зьвязанай з нацыянальнымі інтарэсамі Беларусі. І гэта не выклікае ніякай рэакцыі ў грамадзтве. Адкрыць / каментаваць

2022-01-24 11:52:01 Думаю, это было придумано специально. Пусть избиратели голосуют вслепую. А зачем народу вникать во все эти конституционные заморочки? Ему нужно слушать начальство, которое знает лучше.

Стратегия принудительной легитимности доведена до логического конца. Зачем играть в демократию, если можно этого не делать.

Монополия государственной идеологии
Что касается содержания, то существенное изменение по сравнению с версией от 27 декабря только одно, но зато какое. Первая часть статьи 4 Конституции изложена в таком виде: «Демократия в Республике Беларусь осуществляется на основе идеологии белорусского государства, а также многообразия политических институтов и мнений».

Прежде всего здесь заложено противоречие. Если есть монополия идеологии государства, то какое может быть многообразие мнений? Напомню, что в ныне действующей Конституции записано: «демократия в Республике Беларусь осуществляется на основе многообразия политических институтов, идеологий и мнений».

Под «государственной идеологией» (или «идеологией государства», что, по существу, одно и то же) принято понимать монопольно навязываемую государством обществу с использованием всех институтов власти систему мировоззренческих идей, которые обязаны признавать все граждане страны. Непризнание ее влечет за собой те или иные санкции и репрессии. Что уже и происходит в Беларуси. Понятно, что такое государство не может быть ни демократическим, ни правовым. Навязывание властью своим гражданам идеологии противоречит таким фундаментальным принципам демократического государства, как свобода мировоззрений, приоритет прав человека, духовной свободы личности.

Государственная идеология характерна для тоталитарных режимов. Контроль над духовной жизнью общества – один из важнейших признаков тоталитаризма. В Конституции СССР было записано, что политические права и свободы гарантируются только «в целях укрепления и развития социалистического строя», «в соответствии с целями коммунистического строительства». То есть инакомыслие запрещалось на конституционном уровне. Теперь такой политический антиквариат воспроизводится в лукашенковской Беларуси.

21 января 2022 г. Адкрыць / каментаваць

2022-01-24 11:52:01 Валерий Карбалевич: РЕФЕРЕНДУМ КАК СПОСОБ ИМИТАЦИИ НАРОДНОГО ВОЛЕИЗЪЯВЛЕНИЯ
22.01.2022

Я не буду удерживать власть силой, если я буду видеть по результатам выборов, что народ хочет другого президента.
(Из ответов А. Лукашенко на вопросы журналистов 21.01.2022 г.)

Власти не удосужились даже имитировать «всенародное обсуждение». Все вылилось в банальную профанацию.

Новая Конституция никому не нужна
После событий в Казахстане многие прогнозировали, что Лукашенко отменит референдум и затормозит конституционную реформу. Однако это не произошло. Вопреки мнению многих скептиков, Лукашенко 20 января своим указом назначил проведение референдума о Конституции на 27 февраля.

Если рассматривать ситуацию абстрактно, то сама идея принимать Конституцию на референдуме достаточно сомнительная. Ибо как должен голосовать гражданин, если с одними статьями Основного Закона он согласен, а с другими – нет?

Самое парадоксальное, что сегодня эта обновленная Конституция, создающая новый центр власти в виде Всебелорусского народного собрания, никому не нужна: ни номенклатуре, ни обществу, ни оппозиции. Сам Лукашенко на совещании 18 января свое отношение к конституционной реформе выразил в следующей фразе: «Если уже откровенно, то мне этот процесс абсолютно не нужен». И в это можно легко поверить. Если он отказался от транзита власти и не собирается уходить, то нет смысла принимать новую Конституцию, ограничивающую полномочия президента. Более того, это создает для него ряд проблем.

Поскольку Лукашенко собирается править до 2025 года (дальше этого срока у него нет ясных планов), то логичней было бы провести референдум в начале 2025-го с тем, чтобы новая Конституция вступила в силу с избранием следующего президента. Но машина по проведению конституционной реформы была уже запущена, набрала ход, инерцию, и остановить ее Лукашенко не решился.

Не удивительно, что чиновники, приходившие в трудовые коллективы в ходе так называемого «всенародного обсуждения» этого документа, не могли внятно объяснить, зачем принимается новый Основной закон.

«Всенародное обсуждение» на Новый год
18 января были рассмотрены итоги «всенародного обсуждения» новой Конституции. Здесь следует обратить внимание на даты. Проект Конституции опубликовали 27 декабря. Таким образом, на обсуждение документа, объявленного государственными СМИ «историческим», народу дали всего три недели.

И что особенно стоит подчеркнуть – какие это были дни! Новый год, Рождество, Старый Новый год. Люди праздновали или готовились к праздникам. В это время изучать проект Конституции вместо сидения за праздничным столом могли только чудаки.

То есть власти не удосужились даже имитировать «всенародное обсуждение». Все вылилось в банальную профанацию. Это означает, что они мало заинтересованы в легитимности процесса конституционной реформы. Или сегодняшние власти просто не могут работать по-другому.

Следует отметить, что, согласно официальной версии, принимается не новая Конституция, а вносятся изменения и дополнения в старый Основной закон. Так формулируется и вопрос на референдуме.

Особенность опубликованного проекта, выносимого на референдум, в том, что избирателям предлагается не полный текст Конституции в новой редакции, а только изменения в действующий Основной Закон. И в этом его отличие от документа, опубликованного 27 декабря. Там был полный текст Конституции, а изменения отмечены другим шрифтом. И было легко читать и понимать, что меняется.

В нынешней версии печатаются только изменения и дополнения. Поэтому документ оказался в два раза короче. Проект от 27 декабря составлял 49 страниц, теперешняя редакция – 23 страницы. Можно предположить, что опубликованный вариант проекта Конституции будет находиться на избирательных участках во время референдума.

Получается так: чтобы понять новации, избирателю нужно положить перед собой текст старой Конституции и придирчиво сравнивать каждую статью. Многие ли это сделают? Адкрыць / каментаваць

2022-01-21 17:19:19 https://www.svaboda.org/a/31665089.html Адкрыць / каментаваць

2022-01-19 00:43:34 Навошта ўлады рыхтуюць рэфэрэндум, які не патрэбен ані Лукашэнку, ані грамадзтву
18 студзень 2022, 19:56
Валер Карбалевіч

18 студзеня на нарадзе ў Лукашэнкі разглядалі вынікі «ўсенароднага абмеркаваньня» новай Канстытуцыі.

Тут варта зьвярнуць увагу на даты. Праект Канстытуцыі быў апублікаваны 27 сьнежня. Такім чынам, на абмеркаваньне дакумэнту, які дзяржаўныя мэдыя абвясьцілі «гістарычным», народу далі толькі тры тыдні. Хоць бы месяц адвялі для прыстойнасьці.

І, што асабліва варта падкрэсьліць, – якія гэта былі тыдні! Новы год, Каляды, стары Новы год. Людзі сьвяткавалі ці рыхтаваліся да сьвятаў. Толькі дзівакі маглі ў гэты час замест сьвяточнага стала вывучаць праект Канстытуцыі.

Пра зьмест «усенароднага абмеркаваньня» і гаварыць ня варта. Вось 4 студзеня ў вёсцы Церуха Гомельскага раёну міліцыя затрымала 68-гадовага Мікалая Віцікава, які вырашыў паўдзельнічаць у гэтым самым «абмеркаваньні» і «нелицеприятно» выказаўся пра Ўсебеларускі народны сход. Пэнсіянэру пагражае да пяці гадоў турмы.

То бок улады ня здолелі нават зрабіць імітацыю «ўсенароднага абмеркаваньня». Гэта азначае, што іх мала цікавіць легітымнасьць працэсу канстытуцыйнай рэформы. Або проста па-іншаму яны ўжо працаваць ня ўмеюць.

Лукашэнка сваё стаўленьне да канстытуцыйнай рэформы выказаў на нарадзе ў такой фразе: «Калі ўжо шчыра, то мне гэты працэс абсалютна не патрэбны». І ў гэта можна паверыць. Калі ён адмовіўся ад транзыту ўлады і не зьбіраецца сыходзіць, то сэнсу ў прыняцьці новай Канстытуцыі няма ніякага. Больш за тое, яна стварае для яго шэраг праблем.

Самае парадаксальнае палягае ў тым, што гэтая Канстытуцыя сёньня не патрэбная нікому: ні намэнклятуры, ні грамадзтву, ні апазыцыі. Ня дзіва, што чыноўнікі, якія прыходзілі на сходы ў працоўныя калектывы, не маглі ўцямна патлумачыць, навошта прымаецца новы Асноўны Закон. Такая рэдкая зьява, калі ў палітычнае жыцьцё запускаецца абсалютна бессэнсоўны праект. Быццам запускаюць на арбіту штучны спадарожнік Зямлі, і ён пачынае жыць сваім уласным жыцьцём.

Як паведаміў кіраўнік Адміністрацыі прэзыдэнта Ігар Сергеенка па выніках нарады, адкарэктавана больш за 30 артыкулаў праекту Канстытуцыі. Ня выключана, што там будуць важныя зьмены. Магчыма, пад уплывам падзеяў у Казахстане.

З нарады можна зрабіць высновы, што «ў бліжэйшы час» (мусіць, у студзені) Лукашэнка выступіць з пасланьнем у Нацыянальным сходзе, а ў лютым усё ж адбудзецца рэфэрэндум. Адкрыць / каментаваць