2022-07-27 21:55:46
Сон
Калі прымусіць час сказаць "бывай",
А ў сэрцы не пагасьне жар каханьня, –
Пакінь бяз слоў, але не дабівай
Мяне суровым словам – расставаньне!
Ты пры апошняй стрэчы ў гаі,
Пакуль зара расой напоіць руту,
Апошнім пацалункам упаі
І ўжо на ростань – кроплямі атруты.
Разлучымся – і стане мне лягчэй;
Бясьсільны ўпаду к табе на ўлоньне,
Цалую я блакіт тваіх вачэй,
Загледзеўшыся ў цемру іх прадоньня.
Так да сканчэньня сьвету я прасьплю,
А ў Судны дзень, калі затрубяць трубы,
Ты ціха сыйдзеш з неба на зямлю,
Каб разбудзіць таго, хто сэрцу любы.
І здасца мне, што не прайшлі вякі, –
Зусім нядаўна я цябе пакінуў, –
Загледзеўся ў вачэй тваіх блакіт
І задрамаў на нейкую хвіліну.
Адам Міцкевіч
675 views18:55