2023-06-29 19:19:05
Яўген Пуставой:
"Вось і ваша пара надышла. Уявіце світанак. Калі яшчэ ўсё наперадзе. Галоўнае — своечасова расплюшчыць вочы. Не праспаць да абеду. Лежабокам у жыцці рэдка шанцуе. Уявіце добры, цёплы і лагодны дзень напрыканцы чэрвеня. Росквіт сіл прыроды. Зёлкі самыя гаючыя, дрэвы самыя зялёныя, птушкі шчабечуць. Гэта апагей прыроднага года. Наваколле ў самым соку. Мабыць, у такім настроі быў Архімед Сіракузскі, калі рашуча прамовіў: «Дайце мне кропку апоры — і я перавярну сусвет». Пераварочваць не трэба. Варта зберагчы спадчыну, узбагаціць яе. Канешне, новае віно ў старых мяхах не трымаюць. Маладосць — гэта тая самая магчымасць, каб зрабіць лепей. З новым позіркам паглядзець на ўжо існуючае. Стварыць сваё.
Нездарма я спачатку згадаў пра світанак, пра перадкупальскі перыяд. Мабыць, і невыпадкова, што моладзь сустракае свой першы ўмоўна дарослы дзень са світаннем. Колькі яшчэ будзе такіх бяссонных начэй! Але, бадай, рэдка такіх радасных і хвалюючых. І невыпадкова, што выпускныя праходзяць у гэты час. Час росквіту прыроды і самых кароткіх начэй. Галоўнае — не праспаць свае магчымасці. Наперадзе — час вялікіх спраў і вялікай працы. Як заўжды бывае ўлетку. Што рупліва назапасіш, тое і будзе грэць душу падчас залатой восені.
Галоўнае — не памыліцца. Прабачце, колькі слоў аб асабістым вопыце. Сёння моладзь цікавіць, што называецца, персаніфікацыя гісторыі, гісторыі поспеху. Адразу папярэджу: сэрца будзе патрабаваць аднаго, амбіцыі — іншага. Голас сэрца — гэта ўсё тое светлае з маленства, чыстае ад нараджэння. Гэта акумуляваная энергія наказаў маці, павучанне дзядулі альбо бабулі, добрых кніг, фільмаў, гэта шэпт пушчаў і неабсяжная прыгажосць палеткаў.
Голас амбіцый — гэта «багаж», назапашаны потым. Гэта мэйнстрым стэрэатыпаў сучаснага грамадства. Поспех. Кар’ера. Заробкі. Матэрыяльная забяспечанасць. «Упакоўка», форма — голас амбіцый. Унутраны сапраўдны змест — голас сэрца. Голас амбіцый — нібы дрыгва — прорва вантробы. Усё больш і больш. Голас — сэрца. Гэтая ціхая радасць. Моманты з дзяцінства. Тыя ўражанні, перажыванні. Тэкстам не перадасі. Гэта — захапленне радыёпастаноўкамі зімнім вечарам, гэта верш, што за пяць хвілін абжыў куточак у памяці назаўжды, гэта пах кніг і чытальнай залы падчас навучання на журфаку БДУ, гэта імгненні ў Кафедральным на Нямізе падчас змяркання пасля напружанага дня, гэта дарога дамоў — да сябе — на зямлю сілы.
Каб не ператварыцца ў закончанага летуценніка і не стаць звычайным біяробатам па лесвіцы поспеху. Ёсць яшчэ голас розуму — гарманічнага стану паміж узнёслым і абавязковым. Асабістая гісторыя не пра тое, што нам унушылі — «selfmade», — маўляў, сам сябе зрабіў. Ашуканства заходняй побытавай філасофіі. А бацькі?! Настаўнікі?! Маю на ўвазе не толькі тых, хто па прафесіі. Тыя, хто сустракаўся па жыцці і дзяліўся сваім вопытам, падараваў веды, падбадзёрыў альбо прывёў у прытомнасць трапным слоўцам. А яшчэ ж наваколле, што стварылі грамадства і дзяржаўныя інстытуты. Які б ты ні быў таленавіты, але ў джунглях (сапраўдных, а не барэлеўскіх) ты застанешся Маўглі. Нават генію Ламаносаву трэба было дайсці да сталічных аўдыторый, а Ясеніну трапіць у літаратурную суполку. А так, канешне, самародкі — «selfmade».
Па магістралі да поспеху не трэба забывацца пра сцежкі маленства, шлях да дома, дарогу на пагост. Там, дзе твае прашчуры. А калі дойдзеш да высокіх паверхаў бізнес-цэнтраў альбо абжывешся ў высокіх кабінетах, не трэба забываць смак сцюдзёнай вады з роднага калодзежа альбо дзедавай крыніцы. І калі на 14-м айфоне рынгтонам будзе гучаць хвалюючая да глыбіні сэрца мелодыя Лучанка на словы Коласа, то ўсё будзе як мае быць. Тады выканаем бацькоўскі завет моцна трымаць у сваіх руках штурвал таго самага карабля пад пунсовымі ветразямі."
#Пустовой #МЫБеларусь
50 views16:19
П
