Я не заўжды была беларускамоўнай.
Рускамоўны дзіцячы садок у Маладэчне. Пасля школа, таксама рускамоўная. Потым Мірская вучыльня. Усё па-расейску.
Да беларускасці мяне прывяла выцінанка. А потым, значна пазней яшчэ і ўсведамленне таго, што я маю досвед жывой беларускай мовы, бо ў дзяцінстве шмат часу праводзіла на вёсцы на Мядзельшчыне. Зараз у Лоску я чую тую ж гаворку, той жа дыялект. І гэта грэе душу. Дотык з натуральнай мовай, не вывучанай, а перанятай ад продкаў даў мне разуменне неабходнасці перадаць яе далей.
Калі я паступала ва ўніверсітэт, то ўжо палову маёй моўнай практыкі займала беларуская. І вось толькі гады са два, напэўна, я адчуваю дыскамфорт, калі мушу гаварыць па-расейску. Але мову вучу амаль штодзённа. Папаўняю базу словаў, у тым ліку і любімых маіх дыялектных. Слухаю аўдыякнігі, чытаю. І магу ўпэўніць вас, што мову я ведаю недастаткова. І добра памятаю часы, калі мы з Natallia Sukhaya дамовіліся паміж сабой па-беларуску стасавацца і папраўлялі адна адну, калі балакалі па тэлефоне.
