* * * Раніца. Возера. У калысцы хваляў белы гарлачык прачынае | Суполка беларускіх пісьменнікаў
* * *
Раніца. Возера. У калысцы хваляў белы гарлачык прачынаецца, раскрывае пялёсткі, ласкавыя промні будзяць пяшчотна кожны лісточак, быццам рукі твае кранаюць цела маё. Лёгкі ветрык твайго подыху варушыць мае валасы, прымушае забыць пра былое. І хачу я штодня, як гарлачык, прачынацца ад дотыкаў і пацалункаў.
