Zhubleny Lichtaryk

2022-09-30 13:39:52 Здараецца часам, ў бязлюдным, амаль што, вагоне
Прыхілішся да прахалоднага бруднага шкла.
І марыш аб вечным, і вецер твой розум адносіць,
Нібыта аблокі, кудысьці за межы акна.

І вось ты глядзіш на свой пункт прызначэння, наперад.
Ты мроіш, як там адшукаеш сабе новы дом.
Звычайная, звыклая мроя, як сотні дагэтуль,
Што ноччу гараць і дашчэнту знішчаюцца днём.

А потым ўсе думкі займаюць былыя падзеі,
І скаргі, што знікла ўсё гэтае ўжо назаўжды.
Сярод безвыходнай самоты - ніводнай надзеі.
А потым праходзіць і гэта - і зноў ты сядзіш

У полупустым ледзь асвечаным старым вагоне.
Прыхіліўся да прахалоднага бруднага шкла.
І лічыш слупы, што цябе адлучаюць ад дома.
І лічыш, бясконцасць - яшчэ не зашмат.

2019 Адкрыць / каментаваць

2022-09-19 01:37:08 калі
кроў напаўняе нетры зямлі,
роднай, радзімай зямлі,
яна не расчыніцца ў чорнай вадзе,
а сягне крыніцы, ракою пайдзе.
подых апошні буранам падзьме.
паўстане зямля ў сваёй барацьбе.

закрытыя вочы ня бачаць нічога.
бога няма. але ёсьць падлога
ўтульная, мяккая, нібы пярына.
вітаю цябе. цяпер адпачынак.
чакай яшчэ трошкі.
ты не апошні.
нетры вялікія ў нашай зямлі.
яшчэ. бракуе. крыві.

але
час настане, праступіць сярод палей
чырвонымі ружамі боль людзей
нідзе
не схавацца чужацкім зграям.
вас падманулі. ня будзе рая.
калі хто спадзяецца на дараваньне,
то ведайце, каты:
аднойчы прыйдзе расплата. Адкрыць / каментаваць

2022-08-28 23:48:16 Далёка. Далёка. Далёка. Далёка.
Бясконца. Бязвыхадна. Бездапаможна.
Я бачу мільёны шляхоў навокал,
І кожны вядзе ў тупік. Кожны.

Сутонны, яскравы, звычайны, рэдкі,
Кароткі, доўгі - ня мае розьніцы,
Калі лябірынт уяўляе сетку.
Калі па выніках кожны скончыцца.

Я бачу дакладна ўсё, як на мапе:
Адлегласьці, ростані ды ваколіцы.
Чаму так балюча тады бывае,
Калі, як чакана, шляхі разыходзяцца?

А я бы ўзьляцеў незаўважнай зоркай
Ды вечна лунаў па Птушыным Шляху.
Ды вечна ўсьміхаўся ўсім тым, хто помніць,
Прыходзіў да тых, хто чакаў на даху.

А я бы ўзьляцеў па-над лябірынтам,
Дзе выбар даюць між благім і кепскім.
Разблытаў сьцежкі. Муры абрынуў.
Нарэсьце знайшоў свае час ды месца. Адкрыць / каментаваць

2022-08-24 19:04:47 Аднойчы я крочыў па восеньскім лесе,
Зьбіраючы фарбы сабе на палітру.
Раптоўна заўважыў пад коранем літару,
Што не існуе ні ў адным альфабэце.

Я доўга ня мог зразумець, а навошта
Мне літара зь дзіўнай няведамай мовы.
Пытаўся вучоных людзей, а ці можна
Ужыць яе ў нейкім прыдуманым слове.

Ніхто мне ня мог адказаць на пытаньне.
Казалі, што гэта пустыя забавы.
Казалі, ніколі ня даць мне зь ёй рады,
Казалі, яна наклікае закланьне.

Тады я вярнуўся назад да карэньня
Ў спадзеве знайсьці там парэшткі, аскепкі
Таго, што дадась мне крыху разуменьня.
Але там таксама ніводнай зачэпкі.

І, каюся, ў сумны ды роспачны момант
Ёй здрадзіў ды кінуў я літару долу.
Але ўжо забыцца ніколі ня здолеў,
Хаця праміналі і тыдні, і годы...

І вось я вярнуўся, у самае жніва,
У лес, зь якім зьвязана столькі ўспамінаў.
Я крочыў углыб, я глядзеў - і о дзіва!
Расьлі мае літары з кожнай галіны.

Пачаў я зьбіраць іх у плецены кошык.
Адну да адной, асьцярожна, рупліва,
Нібы выбачаясь за тое, што была,
Удзячны за плённы у рэсьце рэшт пошук.

І неяк адвольна зьявіліся словы,
І неяк раптоўна зьявіліся сказы,
І неяк чароўна зьявіліся вершы
Ад літары роднай. Ад літары першай. Адкрыць / каментаваць

2022-08-11 21:24:22 Доўгі шлях немінуча ідзе праз ноч,
Дзе зьнікаюць агні ў апраметным змроку.
Ты ня збочвай, а ўпэўнена прама кроч,
Калі бачыш дарогу каціным зрокам.

За тобою йдуць тыя, хто заблукаў.
На цябе азіраюцца, хто ня ведаў,
Дзе ляжыць наш нябачны супольны шлях.
Гартуй моц ды бясстомна ідзі наперад,

Не спыняйся на ростанях, у карчмах.
Вельмі лёгка кідацца з усім імпэтам
Ды высільвацца дзеля агульных спраў,
Як ня маеш ніякіх уласных мэтаў.

Не сьпяшайся, зважай на людзей наўкол.
Заўважай кожны твар, што паўстане поруч.
Цеплыня замяняе сабой сьвятло
Ў невыказна глухую начную пору.

"Дапаможаш чужым - адгукнецца лёс", -
Паўтараюць вандроўнікі вечнай мантрай.
Вельмі лёгка аддаць да астатку ўсё,
Як ня ведаеш, ці то настане заўтра.

І калі зрабіць трэба апошні крок,
Твой заплечнік пусты, ты стаіш самотны,
І жадаеш, каб зноўку вярнуўся змрок.
Адчуваньне
Сваёй
Свабоды. Адкрыць / каментаваць

2022-06-09 22:27:28 З гушчароў, дзе ня бачна неба,
Зь белых хваляў імклівых рэчак,
З урадлівай пяшчотнай глебы
Я вяртаюся
Да нармальнасьці.

З чорнай роспачы ды адчаю,
Зь несьціхаючых гучных спрэчак
Мы вяртаемся да пачатку.
Я вяртаюся
Да нармальнасьці.

Зь недасяжнай глыбі натхненьня,
Зь першых позіркаў закаханых,
З дасканалага разуменьня
Я вяртаюся
Да нармальнасьці.

Ад чырвонай крыві й пажараў,
Са зьмярцьвела пустога стану,
Ад ракетнага гуду ў хмарах
Я вяртаюся
Да нармальнасьці.

Я вяртаюся да нармальнасьці,
Дзе пачуцьці пазьбеглі моды.
Не глядзець або прызвычаіцца
Шмат прасьцей як шукаць свабоды.
Я вяртаюся да нармальнасьці
І ня ведаю, ці прымушана.
Скамянець або прызвычаіцца
Ёсьць законам
Непарушным.

І ад вершаў, што не пабачаць,
І з кашмараў, што не забудзеш,
І са шчырых размоваў нашых
Мы вяртаемся
Ў абыякавасьць... Адкрыць / каментаваць

2022-02-13 23:21:45 Перад вачыма імгла пануе.
Не як у пекле. Як у чыстцы.
Як тут унікнуць імкненьня верыць,
Што лепшы шлях - гэта не ісьці.
Што лепшым шляхам ёсьць проста збочыць,
На брукаванцы стаць камянём.
Як не шукаць і знайсьці, што хочаш?
Як уцячы, каб вярнуцца зноў?
Я засынаю - там кроў ды лютасьць,
Я прачынаюся - дым, туга.
Я вар'яцею - там фарбы й думкі,
Што лепей сьмерць, толькі б не турма.
Турма пачуцьцяў, адсутнасьць прагі,
Дым над імкненьнем знайсьці свой лёс.
І я ўсё болей жадаю краху
Ўсяго, што толькі хвалюе нас.
Як гэта проста - на роўным полі
Пабудаваць сабе новы дом.
Як гэта страшна: ня будзе болей
Таго, што маеш з малых гадоў.
Я апрытомнеў - перада мною
Дарога тысячы камянёў.
Як мне заўважыць, як мне адрозьніць,
Якія зь іх шчэ гараць агнём?
Імгла разносіць сьвятло навокал.
Не наступаюць ні ноч, ні дзень.
І я зьліваюся разам зь ёю,
Ў адно сыходзяць агонь і цень.
І ў гэтым моры ўсеабыякавасьці
Ніхто ня сьмее зрабіць свой крок.
Мы ўсе чакаем - хто яшчэ можа -
Калі нарэсьце нам стане горш.
Калі зруйнуецца ўсё, што маем.
Падзеньне - гэта таксама рух.
Стагоддзі вымушанага маўчаньня
Заменіць доўгачаканы грук.
І з грудзяў вырвецца вокліч жальбы
Што назапасіў за шмат гадоў.
Я разумею, чаго каштуе
Ахвярнасьць роспачных матылькоў.
Калі ты ведаеш, што ўжо вечар,
Апошні, найдаражэйшы час.
А ты ня цешысься. Дзеля нечага
Ляціш у полымя. Іншы раз.
Як тут ня верыць, і ці патрэбна,
Што нашым лёсам - асьветліць шлях
Усім хто побач, і хто далёка...
Я прачынаюся ў камянях. Адкрыць / каментаваць

2022-01-21 14:49:03 Дзесь на ўсходзе, на захадзе,
Ці на поўдні, на поўначы
Ад усіх вас. Мо ў цэнтры
Бязьмежнай зямлі?
Ціхі казачны край, дзе
Не халодна, ня горача,
Не бясьпечна, ня роспачна,
Ні забавы, ні горычы,
Ды цьмяны агні.

На балотавых выспах
Стаяць хаткі драўляныя.
Стаіць кожная з краю,
І болей нідзе.
Гэта ўсё не наўмысна.
Проста зручна ды звыкла.
Проста багна зьбірае
Сваё па чарзе.

А там сьпяць у калысках.
На падлозе ці ложку,
Беспрасыпна ці трошкі
І ў дзень, і ў начы.
Гэта ўсё не наўмысна,
А спакойна. Карысна.
Проста скрозь сон ня чутна
Крыкаў, як не крычы.

Але як выпадкова
Хто прачнецца ад нечага,
То ўжо потым ніколі
Ня можа заснуць.
Ён сядзіць абяздолены,
Паліць сьвечку за сьвечкаю
Ды глядзіць, што за вокнамі.
Чакае зіму.

Каб завея сьцюдзёная
Адчыніла вароты.
Каб закула болоты
Ільдзяным дываном.
Невядома, урэшце,
Ім чакаць колькі дзён яшчэ,
Невядома, канечне,
Ці ня ёсьць гэта сном.

Яны мараць, што нехта
Лёгкім ўпэўненым крокам
Завітае калісьці,
І сядуць яны.
Будуць цешыцца гукам
Чалавечага голасу,
Так чаруюча блізкім
І такім незямным.

А зімы ўсё ня мае.
Ды з кожным сьвітаньнем,
Ды з кожным заходам,
Ды на працяг дня
Хаты зьнікаюць.
Вера зьнікае.
Край занядбаны.
А людзі ўсё сьпяць. Адкрыць / каментаваць

2021-12-19 01:40:55 Marcin Przybyłowicz - Lullaby of Woe

У лесе ваўкі сьняць дзіўны сон.
Іх не турбуе ціхі стогн.
І толькі адна ты чамусь ня сьпіш
Ды водзіш вачыма з акенка на крыж.

Глядзі, твая лялька ўжо заснула,
Не пакідай яе тут адну,

Каб ня скраў яе страшны стары вядзьмар,
Ня трэба глядзець яму ў твар.
Ён прыдзе ноччу,
Зірне у вочы,
І вып'е зь іх жыцьцё.
Вып'е жыцьцё.

Птушкі замоўклі, як зьнікла сьвятло.
Кожны, хто мог, вярнуўся дамоў.
І толькі адна ты чамусь ня сьпіш
Ды водзіш вачыма з акенка на крыж.

Калі ласка, хутчэй заплюшчы вочы,
Будзь ціхай, слухмянай, бо прыдзе аднойчы

Да прыгожай цябе жахлівы вядзьмар,
Ня трэба глядзець яму ў твар.
Ён каб сагрэцца
Зьясі тваё сэрца,
І пойдзе далей.
Пойдзе далей. Адкрыць / каментаваць

2021-11-15 00:03:48 ...В городе раннее утро.
Рассвета всё нет и нет.
Проходит которые сутки
Масштабный эксперимент.

Идёшь по пустым проспектам.
Никак не взойдёт заря.
Рассеянный свет прожекторов
Стремится достичь нуля.

На месте привычных бликов
Поблёклая пустота.
Я думаю, уже близко,
Но мы не достигли дна.

Сгустится ещё немного
Туман. И однажды днём
Увидим мы, как дороги
Неспешно исчезнут в нём.

Мы будем жить в океане,
И это предрешено.
Мне стоит начать заранее
Учиться дышать водой.

Я стану прекрасной рыбой,
Я буду быстрее всех.
Дельфины радушно примут
Меня и других к себе.

Я перениму их моду.
Я выучу их язык.
Пускай у меня нет Дома -
Давно я уже привык.

И вскоре под слоем тины
Исчезнет последний кров.
И поиски Атлантиды
Уже не дадут плодов. Адкрыць / каментаваць