*** Пыліць пад сонцам доўгая дарога. Маўкліва нікнуць лозы над ракой. Гляджу я: каля берага крутога Дзве ластаўкі мільгаюць над вадой. To прападуць, нібыта летуценні, To перакрэсляць крыллямі раку. Спыніўся я ў дзівосным захапленні, Насустрач ім ускідваю руку, Снуюць яны ў парыве весялосці, Нібы наўмысля, што адзін стаю... Я дзвюм гарэзам шчыра пазайздросціў, Успомніўшы каханую сваю... Алесь Ставер #раптамверш 229 views05:54
