*** Быў. Ёсць. Буду. Таму, што заўжды, як пракляты, Жыву бяздо | Суполка беларускіх пісьменнікаў
*** Быў. Ёсць. Буду. Таму, што заўжды, як пракляты, Жыву бяздоннай трывогай, Таму, што сэрца маё распята За ўсе мільярды двухногіх.
За ўсіх, хто ўздымае цяжкія разоры, Хто ў гарачым пекле металу, За ўсіх, хто змагаецца з небам і морам, За жывых, і за тых, што сканалі.
За ўсіх, хто крывёю піша Ў нязгодзе З рабства подлай дарогай, Хто за Край Свой Родны, за ўсе Народы Паўстане нават на Бога.
За ўсіх, хто курчыцца ў полымі вёсак, Хто ратуе краіну ад краху, За ўсіх, хто бясстрашна глядзіць у нябёсы З барыкады, З пушчы І з плахі.
Хто са смерцю гаворыць з вока на вока, З яе усмешкаю ветлай, І ўсё ж узводзіць — нясцерпна далёкі — Храм наш агульны і светлы. А калі ён горда даззяе ў зеніце — Непарушны — ўзнясецца ў неба, Вы з распятага сэрца кроплю вазьміце. Апошнюю. Болей не трэба.
І няхай яна збоку, недзе на ганку, Дагарае й дзяцей не страшыць На граніце любові, На граніце світанку, На граніце велічы вашай.
