Успамін былога вяскоўца У горадзе жыць – жыць зручна. Кран па | Суполка беларускіх пісьменнікаў
Успамін былога вяскоўца
У горадзе жыць – жыць зручна. Кран павярнуў – і тут жа вада ў цябе пад рукой. А помніцца, як ад студні нёс ты поўныя суды вады сцюдзёнай, важкой.
Вада калыхалася ў вёдрах, і ў двух тых люстрах водных успыхвала святло, плыло ўсё сяло.
Вёдры калыхаліся… З другога краю сяла дзяўчына, з якой кахаліся, насустрач табе ішла.
Ішла па ваду і пела: "Ой, сохне рута ў саду, палью я тую руту, па ваду пайду. Палью я руту-мяту, пайду я па ваду. А як прыйдзе восень, замуж я пайду…".
Вёдры калыхаліся. Мы з дзяўчынай усміхаліся. Можа, таму, што кахаліся, а можа быць, таму, што ўсё так адбывалася, што вада разлівалася, што ў вёдрах адбівалася па сонцу аднаму.
Ты смяяўся: "З поўным..." Яна чырванела: "З пустым..." Чамусьці ўсё тое помнім, не забываем аб тым.
