Get Mystery Box with random crypto!

Беларуская музыка

Лагатып тэлеграм-канала charnuxa — Беларуская музыка Б
Лагатып тэлеграм-канала charnuxa — Беларуская музыка
Адрас канала: @charnuxa
Катэгорыі: Музыка
мова: беларускі
Падпісчыкі: 2.27K
Апісанне з канала

Пішу ў гэтым канале пра сваю любімую беларускую музыку

Ratings & Reviews

3.00

2 reviews

Reviews can be left only by registered users. All reviews are moderated by admins.

5 stars

1

4 stars

0

3 stars

0

2 stars

0

1 stars

1


Апошнія паведамленні

2022-10-06 11:46:41 З гуртом Nizkiz у мяне звязана асабістая гісторыя. Даўно, калі мы яшчэ рабілі сайт Ultra-Music і праводзілі прэмію UMA, я звязаўся са сваім сябрам і аднагрупнікам Васілём Садоўскім, які тады працаваў на «Радыё ОНТ»: думалі пра тое, як зрабіць нейкае прома перад узнагародамі. Тады Васіль прапанаваў спецыяльную намінацыю ад радыё: хлопцы самі выбіраюць гурт, які яе атрымае.

У выніку гэтую спецнамінацыю атрымаў гурт Nizkiz, які тады толькі выдаў дэбютны альбом і знаходзіўся ў незразумелым стане: хлопцы былі стомленыя бясконцымі «салянкамі» адбораў на фестывалі, даволі спакойнай рэакцыяй на першы лонгплэй і, быццам, нават думалі закрываць гурт. Але гэтая намінацыя дала імпульс.

На жаль, Васі ўжо няма з намі. Ад яго нам засталіся ўспаміны і любімая музыка, якую ён вельмі любіў і прасоўваў усімі магчымымі спосабамі. Сярод яго любімых гуртоў былі і Nizkiz. Я вельмі рады, што ў хлопцаў усё атрымалася: зараз гэта адзін з самых папулярных і харызматычных беларускіх гуртоў.

Nizkiz запісалі шмат якаснага і цікавага матэрыялу, але сёння я прапаную вам паслухаць менавіта дэбютны альбом, каб узгадаць, з чаго ўсё пачыналася.

https://soundcloud.com/nizkiz/sets/nizkiz
363 views08:46
Адкрыць / каментаваць
2022-10-05 10:46:03 Калі я яшчэ жыў у Барысаве і вучыўся ў музычнае школе, мы з хлопцамі сабралі свой першы блэк-метал гурт і рэпетавалі з ім у сутарэннях палаца культуры. Гэтая музыка заўсёды вабіла мяне сваёй атмасферай: я не прымаў яе на ідэалагічным узроўні, але вельмі любіў свойасаблівы вайб. Прыкладна ў той жа час я ўпершыню убачыў кліп беларускага гурта Medievil «К чертям!»

Гэта вельмі моцна адрознівалася ад таго, што я чуў дагэтуль. Сырое гучанне, скрыпучы вакал, цікавая структура кампазіцыі — усё гэта было вельмі атмасферна! Эпоха дыял-апу не дазваляла мне ў тую ж секунду заняцца ашалелым вэб-сёрфінгам, таму дасканала я пазнаёміўся з творчасцю Medievil ужо ва ўнутранай сетцы мінскага інтэрната.

Medievil гралі неўтульную і складаную артавую музыку. Калі вы прызвычаіліся да таго, што блэк метал — гэта зацыкленая немудрагелістая мелодыя і бластбіты, то тут зусім іншы падыход: гэта авангардны калектыў, які шмат эксперыментаваў з формай і гучаннем. Такое зараз робяць, напрыклад, фіны Oranssi Pazuzu. Выдатны прыклад, калі музыкам занадта цесна ў межах аднаго жанру і яны спрабуюць прабіцца за яго межы і зрабіць цалкам аўтэнтычны прадукт.

На жаль, гісторыя гурта скончылася ў 2010 годзе, і за гэты час хлопцы паспелі запісаць тры паўнафарматныя альбомы. Я пакіну тут дзве спасылкі

Той самы кліп «К чертям!»



І апошні лонгплэй «Atruta»

457 views07:46
Адкрыць / каментаваць
2022-10-04 11:06:34 Гэта сапраўды «шэрыя кардыналы» беларускага року: адзін з самых прадуктыўных і харызматычных гуртоў, які запісаў больш за сто альбомаў (дакладную лічбу не назаву, бо яе, напэўна нават не існуе). З The UNB гісторыя такая: яны ці падабаюцца адразу і тады вы навечна ў фан-клубе, ці проста праходзьце міма: ну не ваша гэта.

Гэта вельмі тэкстацэнтрычны гурт, які трэба менавіта слухаць — не фонам і напаўвуха, а ўважліва, каб нічога не прапусціць. Калі вам падабаецца Хармс, то дакладна вы палюбіце The UNB і будзеце часта цытаваць некаторыя песні на сустрэчах з сябрамі, таму што ну як не заспяваць «Галина стоп! Стоп, Галина, не беги! Голеностоп свой побереги!» Ці хіт «Мыши мочатся в сыр, чем выражают явный протест».

Складана пісаць пра нейкі канкрэтны альбом гурта, бо іх шмат і класных запамінальных песен таксама багата. Таму проста паспрабуйце зразумець The UNB — калі ў вас гэта атрымаецца, вы станеце лепшымі сябрамі. Я, напрыклад, вельмі шкадую, што не развітаўся з ім у «Графіці», калі з’язджаў з Мінску. Бо ўжо і «Графіці» няма. А ці ёсць The UNB? У нашых сэрцах дакладна!



516 views08:06
Адкрыць / каментаваць
2022-10-02 18:10:16 Калі б мне прапанавалі выбраць найлепшы альбом «Петли Пристрастия», я б не змог. Бо сярод іх ёсць шыкоўны дэбютнік з абсалютна экзістэнцыяльнай лірыкай і такім магутным драйвам, што хапіла б на асвятленне Асіповіцкага раёна. Ці арт-рокавая «Гипнопедия» з чароўнымі мелодыямі. Я не кажу пра тыя запісы, якія мы ведаем па хітах кшталту «Груз» ці «Цветок».

Але сёння хачу распавесці пра трэці альбом гурта «Фобос», напэўна, мой любімы. Мінімалістычны, непрычасаны, неўтульны, але настолькі шчыльны і канцэптуальны, што проста не мае слабых месцаў. У ім ёсць драйвовыя нумары, пад якія кожны раз пад сцэнай адбываецца бязлітасны слэм, сумныя песні пра жыццё маленькага чалавека і трывожны, адчайны шэдэўр — песня «Сатурн».

Гэты альбом гучыць так, нібыта ён прыдуманы і спеты ў стане змагання з моцным абстынентным сіндромам: калі не жывеш, а намагаешся вярнуцца да жыцця, калі дэкарацыі ў выглядзе панэлек і прамысловай зоны дабівае тваю свядомасць, калі лепшае рашэнне — легчы пад коўдру і ціхенька стагнаць ад адчування трывогі і болю. «Фобос» — гэта пра думкі чалавека ў пазіцыі кволай бульбачкі, і ў гэтым яго прыгажосць: ён вельмі дакладна фармулюе няўтульнасць чалавечай асобы ў бездапаможным стане.

https://soundcloud.com/34magnet/sets/petlya-pristrastiya-fobos
717 views15:10
Адкрыць / каментаваць
2022-10-01 18:33:06 Гэты альбом выйшаў так, каб ніхто яго не заўважыў: у апошні дзень года, калі усе займаюцца святочным аліўе і слухаюць зусім іншую музыку. Дагэтуль не разумею, чаму Паша Кузюковіч вырашыў зрабіць менавіта так, але ён настолькі трапіў у мой настрой, што я сядзеў і слухаў гэты запіс на рэпіце.

Калі вы не ведаеце Пашу, то я вам патлумачу, што гэта за чалавек. Некалі ён граў у «ляпісах», потым граў Арво Пярта, паралельна ствараў і працягвае ствараць сваю музыку. То бок, для чалавека не існуе стылістычных і іншых межаў: ён проста вельмі любіць музыку і распавядае пра яе з такім захапленнем, што хочацца бегчы дамоў і слухаць-слухаць-слухаць.

Вось так і з The Sandman, у якім быццам жыве душа Пашы. Памятаю, як мы сядзелі з ім у «Галерэі Ў», я слухаў яго і захапляўся музыкай, яшчэ не пачуўшы яе. Апісваць тое, што ты робіш, гэта таксама вялікі талент. А потым уключыў гэты альбом і на некаторы час проста выключыўся з рэальнасці. Трапіў у нейкае іншае вымярэнне. І ў гэтым вялікі талент Кузюковіча: спачатку зацікавіць, а потым апраўдаць чаканні.

Гэты альбом — чароўны сон, музычная тэрапія для параненых душ. Слухайце яго, калі дрэнна. Слухайце у самых складаных сітуацыях. Музыка — гэта найлепшы сродак правесці час у рэжыме чакання.

https://www.experty.by/content/pafnutiys-dreams-sandman-audio
831 views15:33
Адкрыць / каментаваць
2022-09-30 12:43:42 Гэта быў мой асабісты фэйл: я слухаў альбом у 2014 годзе, калі думалася, што ўсё спакойна. Шмат хто з нас так думаў, таму лірыка «Грамадазнаўства» падалася несвоечасовай. Маўляў, нешта гэты Вольскі нагнятае. Праз восем год усе мы цудоўна разумеем, што не нагнятаў. Тады я напісаў пра альбом нешта не вельмі прыемнае. Бо дурань быў!

«Грамадазнаўства» — гэта самы важны альбом у сольнай кар’еры Лявона Вольскага. Запіс, які фармулюе ўсё тое, з чым мы жылі і жывем цяпер. Не верыце? Уключыце песню «Чужы». Паслухайце пра міліцыянтаў і прастытутак. Ці падумайце над сэнсам кампазіцыі «Краіны няма». Гэта звышактуальны альбом, які імгненна перадае ўсё тое, што назапашвалася ў нас дзесяцігоддзямі.

Усе песні — хукі. Амаль без слабых месцаў. Жорсткі, бескампрамісны, неўтульны. Пры гэтым з крутымі мелодыямі, якасным гукам, фірмовай падачай Вольскага. І, нібыта спроба даць надзею ў канцы гэтай беларускай антыўтопіі, апошнім нумарам гучыць пяшчотная балада «Маё каханне» — ці не найлепшы нумар у сучаснай беларускай поп-музыцы. Цяпер можна сказаць дакладна, што гэты запіс — класіка беларускага року, важны экспанат у нашым ментальным музеі музычнай славы.

https://soundcloud.com/34magnet/sets/volski-hramadaznaustva
1.4K views09:43
Адкрыць / каментаваць
2022-09-29 12:03:44 Калі людзі ўпершыню слухаюць гэты альбом, то спачатку не вераць у тое, што яго запісалі беларусы. Ён з’явіўся ў перыяд росквіту чарговая хвалі індзі, калі ў Мінску кожны тыдзень ладзіліся канцэрты і «брытанскія» вечарыны, а гітарных гуртоў было столькі, што хапіла б на лакальны Гластанберы са сваімі хэдлайнерамі і пачаткоўцамі.

Але Sang Sattawood вылучаліся на гэтым фоне. Канешне, іх можна было параўноўваць з The Kills ці The Dead Weather, але толькі каб апісаць прыкладны характар музыкі, якую граў гурт. Гэта было нешта вельмі сваё, аўтэнтычнае — паміж трыма музыкамі ўзнікла сапраўдная магія і, дзякуючы ёй, з’явіўся альбом Tree.

Такую музыку маглі б граць у любым куточку гэтай планеты. Яна магла б гучаць на буйных фестывалях і ў плэеры ва ўмоўнага амерыканца, аўстралійца ці аргентынца. Гэта музыка без стылістычных абмежаванняў і надакучлівых тэгаў: проста тры таленавітых чалавека стварылі разам нешта настолькі чароўнае, што нават праз дзесяць год пасля рэлізу гэты запіс гучыць так, быццам толькі ўчора з’явіўся на стрымінгавых пляцоўках.

Гітара, бубны і вакал — просты складнік, але Sang Sattawood так па-майстэрску заміксавалі гэтыя кампаненты, што ўсе магчымыя хібы такой інструментальная аскезы проста перасталі існаваць.

На жаль, гэта адзіны альбом, які стварылі музыкі разам. Пасля — кожны пайшоў сваёй сцежкай, але пасля іх сумеснага псіхадэлічнага падарожжа у нас ёсць сапраўдны дыямент: альбом Tree.

https://soundcloud.com/sang-sattawood/sets/tree
867 viewsedited  09:03
Адкрыць / каментаваць
2022-09-28 12:22:55 Жэня — касмічны. На першы погляд, дзівак, які жыве ў сваім свеце і толькі фізічна існуе ў гэтым вымярэнні. Але калі пачынаеш з ім размаўляць, разумееш, што ён вельмі тонка адчувае рэчаіснасць: размовы з гэтым хлопцам заўсёды атрымліваліся чароўныя!

Ён жыве ў Гародні: горадзе, які і сам існуе ў іншым вымярэнні. Тут была і ёсць фантастычная андэграўндная сцэна, пра якую я вам яшчэ абавязкова распавяду. А сёння хачу расказаць пра сольны праект Яўгена Кучмейны. Ён называецца .К. Вось так лаканічна і каб нагугліць было максімальна складана.

Першыя рэакцыі на музыку Жэні — Леанід Фёдараў і Аляксандр Васільеў. Часткова гэта правільныя асацыяцыі, але не зусім дакладныя, бо музыка .К вельмі асабістая і нават інтымная. Усё гэта часам нагадвае нейкі шаманскі рытуал, плынь свядомасці — і за гэтым вельмі цікава назіраць, бо гэта свядомасць таленавітага чалавека. Псіхадэлічнае падарожжа ва ўнутраны свет, сеанс заходнебеларускай магіі, чыстае мастацтва, калі ўсе рэферэнсы і аналогіі проста непатрэбныя.

Гэтыя запісы не пра тэхнічную дасканаласць і трапнасць выказвання, а пра нешта жывое. Такое немагчыма рэканструяваць і зрабіць толькі дзякуючы розуму. Для таго, каб стварыць гэтую музыку, трэба вельмі тонка адчуваць свет гукаў.

https://tchk.bandcamp.com/album/--2
911 viewsedited  09:22
Адкрыць / каментаваць
2022-09-27 11:40:47 Калі скончылася ноч з 9 на 10 жніўня 2020 года, унутры ўсё кіпела. Адчуванне бяды, пачуццё нянавісці і страху адначасова раздзірала на часткі: у галаве была тысяча думак пра тое, што насамрэч здарылася ў гэтую ноч і як мы будзем жыць далей. Хадзіў, нібы ў тумане, і думаў-думаў-думаў. Была толькі адна рэч, якая дапамагла сабрацца: альбом гарадзенскага панк-гурта Deviation «Чарговы дзень пад акупацыяй».

Наўпроставай музыкі вельмі не хапае ў Беларусі. Каб назваць рэчы сваімі імёнамі, каб кулаком у сківіцу, каб не азірацца на абставіны. Менавіта гэта зрабілі хлопцы з Deviation у 2009 годзе і, на жаль, нічога з тых часоў не змянілася: гэты запіс звышактуальны дагэтуль і яго можна ставіць нават у тэрапеўтычных мэтах. Проста каб унутры арганізму не акумулявалася нянавісць, каб яна знаходзіла выйсце — хаця б праз музыку.

10 жніўня я ехаў у маршрутцы з Барысава ў Мінск і на рэпіце слухаў усе гэтыя песні: «Забі мяне, мент», «Заябала» — ну, вы ведаеце. Даходзілі ўсё больш трывожныя навіны пра затрыманні сяброў, пра гвалт і людажэрства, а я ехаў і слухаў, нібы мантру, гэты запіс, бо ў яго надта аптымістычны фінал!

Праз дзевяць месяцаў, калі руйнавалі галоўны інфармацыйны партал краіны, незнаёмыя малпы ў балаклавах забралі ў мяне тэлефон, у памяці якога я трымаў гэты альбом, бо на стрымінгах яго няма. Спадзяюся, што чыйсьць сын ці дачка, якому ў рукі трапіла «канфіскаваная» тэхніка, паслухалі гэты запіс і зрабілі для сябе нейкія высновы. Бо мы будзем жыць!..

https://soundcloud.com/refn46s7eic7/sets/deviation-2009
2.4K views08:40
Адкрыць / каментаваць
2022-09-26 13:21:49 Мяне заўсёды цікавіла нешта містычнае. Сівыя легенды, пачвары, страшныя байкі ля вогнішча, малюнкі Славука — набор малога беларускага хлопчыка, якога вабіць усё невытлумачальнае.

Ужо потым, падлеткам, я зразумеў, што і ў музыцы мне цікавей не тэхнічная дасканаласць, а пэўны настрой, нават калі гэта змрочнае чаргаванне трох нот. Гэта поп-песню можна спакойна раскласці на кампаненты і прыкладна зразумець, як яна працуе. А вы паспрабуйце зрабіць тое самае з парадаксальна цікавым манатонным дроўнам ці эмбіентам!

У гэтай музыцы ёсць свая лаканічнай і часам суворая прыгажосць. Яна стварае настрой, уводзіць у транс, прымушае рэагаваць на нават самыя дробныя перамены ў тэмпе, рытме, інтанацыі. Удасканальвае слых. Развівае абстрактнае мысленне. Заахвочвае фантазію.

Drwiwy мне спадабаліся з першай спробы. Такой музыкі ў Беларусі робяць мала — і гэта дзіўна, бо па настроі яна вельмі беларуская. У ёй чуваць багну, змрочнае дзевяць месяцаў запар неба, містычную прыгажосць цьмянага леса і … матчыну калыханку, якую ты чуеш праз дрымоту — недзе далёка-далёка. І ў гэтым столькі беларускай тугі і свойасаблівай прыгажосці, што ты нават на нейкім фізічным узроўні адчуваеш сваю сувязь з мінімалістычнай, але вельмі дакладнай музыкай Drwiwy.

Альбом Spokiú — сапраўдны сеанс першабытнай медытацыі, дзе зразумелы кожны гук, кожная інтанацыя. Ён выклікае ў свядомасці вельмі блізкія вобразы, стварае настрой, які пераносіць цябе ў твой асабісты куточак Беларусі.

https://drwiwy.bandcamp.com/album/spokiu
912 views10:21
Адкрыць / каментаваць